نیمه شعبان امسال هم با تمام معنویت و زیباییهای خاص خودش گذشت اما...

اما تعجب بر انگیزتر از همیشه این بود که هر سال از برنامه های نیمه شعبان می گذرد محتوای معرفتی برنامه ها بخصوص برنامه های عمومی که در سطح شهر برپاست کاسته می شود و هیچ کس هم (اعم از مسؤولین به اصطلاح فرهنگی و غیر فرهنگی ) به فکر  نیست.
البته این هم نشان از میزان غربت امام زمانِ طریدِ وحیدمان است که هرچه از عمر غیبتش می گذرد بر غربتش افزون می گردد.

ای کاش بغضی که این روزها از درد این غربت گلویم را می فشارد و کاری هم از دستم بر نمی آید بترکد ...

باید چه کرد؟؟؟!!!