ماه خوب خدا توی گرمای سوزان روزهای بلند تابستون، بازهم ماه خوب خداست.
بازهم توی داغِ داغِ وسطِ این فصل، حُرمِ رحمت الهی قابل حسِّه؛
توی شبهای بی حالیِ بعد از افطارش، بازهم زمزمهی دعایی که می دونی بر لبان بهترین بندهی خوب خدا ، توی ماه خوب خدا جاریه؛ حال و هوای معنوی غیرقابل وصفی داره...
هرشبِ با حال این ماهِ خوبِ خدا وقتی این عبارات را زمزمه می کنی به اندازهی معرفتت تو را از زمین جدا می کنه :
اى خدای من! ستایش را با حمد تو آغاز مىکنم و به نعمت و احسانت، راه حق و صواب را مىجویم. و یقین دارم که تو مهربانترین مهربانان عالمى در هنگامهی عفو و بخشش و سختترین منتقمى در جایگاهِ عقاب و انتقام و بزرگترین جبّارانى در مقام والای کبریائی.
اى خدای خوب من! وقتی به ما اجازه دادى که به درگاهت دعا کنیم و جرأتِ درخواست را به ما عنایت کردی، پس ای شنوا ! ستایش مرا بشنو و دعایم را اجابت فرما و به بزرگواریت از لغزشم درگذر.
چه بسیار غصه و اندوهها را برطرف کردهاى و هم و غمها را زدوده ای
« ای خدای مهربان! غمها و اندوه های مولای ما را به بشارت ظهورش برطرف گردان و قلبهای آکنده از اندوه فراقش را به شادباش ظهورش روشن گردان... »
اَللّهُمَّ اِنّى اَفْتَتِحُ الثَّنآءَ بِحَمْدِکَ، وَاَنْتَ مُسَدِّدٌ لِلصَّوابِ بِمَّنِکَ، وَاَیْقَنْتُ اَنَّکَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ فى مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَةِ، وَاَشَدُّ الْمُعاقِبینَ فى مَوْضِعِ النَّکالِ وَالنَّقِمَةِ، وَاَعْظَمُ الْمُتَجَبِّرینَ فى مَوْضِعِ الْکِبْریآءِ وَالْعَظَمَةِ، اَللّهُمَّ اَذِنْتَ لى فى دُعآئِکَ وَمَسْئَلَتِکَ، فَاسْمَعْ یا سَمیعُ مِدْحَتى، وَاَجِبْ یا رَحیمُ دَعْوَتى، وَاَقِلْ یا غَفُورُ عَثْرَتى، فَکَمْ یآ اِلهى مِنْ کُرْبَةٍ قَدْ فَرَّجْتَها، وَهُمُومٍ قَدْ کَشَفْتَها
