حسن بن جهم می گوید: به حضرت موسی بن جعفر^{علیهما السلام} عرض کردم: ما را از دعا فراموش نفرمایید!
حضرت فرمود: آیا فکر می کنی که تو را از دعا فراموش می کنم؟ آیا تصور تو این است که من تو را دعا نمی کنم؟
با خودم فکر کردم که این بزرگوار برای شیعیانش دعا می کند، من هم که از شیعیانش هستم، پس برای من هم دعا می کند. لذا به حضرت عرض کردم: من فکر نمی کنم که شما مرا از دعا فراموش کنید.
امام فرمود: از کجا فهمیدی که تو را از دعا فراموش نمی کنم؟
عرض کردم: من شیعه شما هستم، شما هم برای شیعیان تان حتما دعا می کنید، پس من را هم دعا می کنید.
حضرت فرمود: آیا راه دیگری هم به نظرت می رسد که از آن پی ببری که من تو را دعا می کنم؟ گفتم: نه، راه دیگری به نظرم نمی رسد. 
حضرت فرمودند: هر وقت خواستی بفهمی که من درباره تو چگونه هستم، نگاه کن به خودت، ببین من در دل توام؟ به دل خودت مراجعه کن! ببین وضع من در دل تو چگونه است. از آن می یابی که وضع تو هم در دل من به همان گونه است؛ یعنی اگر تو به من محبت می ورزی، بدان که من هم به تو محبت می ورزم. اگر من را دعا می کنی، بدان که من هم تو را دعا می کنم.

*********************
نگاه کنیم به دلمان، وضع امام زمانمان در دل ما، چگونه است؟!

عن الحسن بن الجهم قال: قلت لابی الحسن^{علیه السلام} : لا تنسنی من الدعاء قال: و تعلم انی انساک؟! قال: فتفکرت فی نفسی و قلت: هو یدعو لشیعته و انا من شیعته، قلت: لا، لا تنسانی. قال: و کیف علمت بذلک؟ قلت: انی من شیعتک و انک تدعو لهم. قال: هل علمت بشیء غیر هذا ؟ قلت: لا. قال: اذا اردت ان تعلم ما لک عندی فانظر الی ما لی عندک. (الشافی، صفحه 656)