با آمدن ماه مبارک رمضان بازهم سردر گمی روزهای اول و آخر ماه، تا پایان ماه همه ما رو سر گرم می کنه.
غافل از اینکه ماه اصلی گم شده ی ما همونیه که نبودش نه فقط اول و آخر ماه رمضان ، بلکه اول و وسط و آخر تمامی ماههای سالمونو بی معنی و مفهوم کرده!

همون ماه بی نظیری که نه فقط روشناییه شبهای تاریک غیبته، بلکه هستی بخش روزهای بی فروغ ماست.
همون ماه درخشنده ای که تلألؤ خورشید هم از نور اوست.
حالا به نظر شما جا داره که به خاطر گم کردن این ماه دلربا هر شب این ماه، از فقدان و غیبتش نالان باشیم و به خدا شکوه بریم :

 اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا وَ ...