ما انسانها بر حسب فطرت خویش، نمی‌توانیم بدون تکیه گاه  زندگی کنیم. خلقت انسان این چنینست که به دنبال تکیه گاهی می‌گردد تا به آن اتّکا کند. اما ، انسانها بر اساس آن چیزی که در زندگی به آن تکیه می‌کنند، به چهار دسته تقسیم می‌شوند. طبقه ی اوّل، یعنی همان طبقه ی پایین بشریّت، نقطه ی اتّکایشان مال و ثروت است؛ تکیه گاهشان اندوخته های مالی است.

گروه دوم، نسبت به طبقه ی اوّل در مرتبه ی بالاتری قرار دارند. این گروه نقطه ی اتّکایشان مال و ثروت نیست؛ بلکه مقام و منصب است.

طبقه ی سوم، افراد بالا مرتبه ای در میان انسانها که از مال و منال گذشته اند؛ از جاه، مقام، منصب، ریاست، سلطنت و حکومت فارغ شده اند ؛ دارای مرتبه ی اعتماد به نفس اند. تکیه گاهشان قدرت نفسانی شان است. آنان به دنبال استخراج قدرت نهفته و خارق العاده ی نفس خویشند، تا به آن اعتماد کنند؛ چرا که اگر فکر و اراده ی انسان تربیت گردد، به حدی قدرتمند میشود که توان متوقّف نمودن بزرگترین قدرت ها را نیز دارد. لذا نخبگان بشریّت دنبال اتّکای به نفس، یعنی بهره برداری از قدرت فکری و سیطره ی ارادی خویش، هستند.

با اینکه قدرت نفس، فوق العاده و اعجاب انگیز است؛ امّا استثنای محدودیت آنرا نیز فراگرفته و در تنگنای اندازه های بشری محدود گردیده است.

نهایت و منتهای کمال که مافوق آن تصوّر نمی‌شود، این است که این قدرت نفسانی به قدرتی متصل گردد که لا یتناهی است و از ازل تا ابد، هر چیزی را تحت سیطره ی خود قرار داده است. آنگاه قدرت اعجاب انگیز بشری به ثمر می‌رسد.

به فرموده ی زیبا و شگرف امام جواد (علیه السلام) :

الثّقة بالله ثمنٌ لکلّ غالٍ و سُلّم إلی کلّ عالٍ

"اعتماد به خدا، قیمت هر متاع گران قدر و نردبان ترقی برای وصول به هر مقام بلندی است."

و از آنجاییکه حبل متین الهی بی شک امام مبین هر زمانی است که همان نقطه چهارم اتّکای بشر است؛ لذا بهترین تکیه گاه امام زمان و ریسمان محکم الهی است.

و اعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا