اگر از دنیا جز یک روز باقی نماند، خداوند آن روز را طولانی میکند تا مردی از فرزندان من ظهور کرده و زمین را آکنده از عدل و داد نماید همان‌گونه که از ظلم و ستم پر شده است.
در مواجهه ی اولیه با این روایت از پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله) و خیلی از روایات دیگر این به ذهن خطور میکند که باید زمین آنقدر پر از بیداد و ظلم گردد تا مهدی موعود ظاهر گردد و جهان را پر از عدل و داد نماید.
برداشتهایی اینچنینی از این عبارات و بدین شکل ما را به این پندار می کشاند که کمک به فراگیری ظلم و بیداد و ستم سرلوحه ی کار منتظران ظهور منجی است. عدالت خواهی و گسترش عدالت، راهی جز گسترش ظلم و ستم ندارد.
پارادوکس ایجاد شده در ذهنتان آنچنان در اذهان دیگران رشد و نمو نموده که با این باور و با این اعتقاد پیروی از ظالمان زمان عین انتظار و آماده سازی ظهور منجی عدالت گستر تلقی گردیده است.
پاسخها و جوابهای منطقی و حکیمانه ی بسیار فراوانی بر این تناقض فکری و اندیشه ی ناصواب بر صفحات کلامی اندیشمندان اسلامی در طول تاریخ درج گردیده که در تحمل این مجال کوتاه از عرصه ی مجازی نمی گنجد اما...
اما آنچه که مختصر بر این باور ناصحیح از باب جواب میتوان درج نمود این نکته ی قابل تامل است که مگر پر بودن دنیا از ظلم و بیداد به کمیت آن است یا به کیفیت آن؟
برای واداشتن شما مخاطب گرامی به تأملی بیشتر در این فضای فکری اینچنین باید نگاشت که :
آیا گرفته شدن حقی بزرگ از انسانی والا مقام بمانند امام زمان(ارواحنا فداه) ظلمی بی شمار و بیدادی عظیم نیست که بگوییم دنیا از این ظلم و بیداد پر گشته؟!
