بلای جانسوز عصر ما غیبت نیست غفلت است.
حال و روز شیعه در این عصر، از دو وجه بیرون نیست؛
یا معصوم خاتم را محبوب خویش می داند یا سر به آستان طاغوت می ساید.
شیعه اگر در حضور آب، دل به سراب می سپارد، چگونه نام خود را «شیعه»می گذارد؟
شیعه بهتر از هر کس می فهمد که:
هر که بمیرد و امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است.
اگر مدعی است که مرید آن قطب عالم است، عاشق آن حجت خاتم است،
این حال و روز با عشق سازگاری ندارد!!!
چه عشق و کدام عاشقی بی یاد معشوق، زیستن می تواند!؟
کدام عاشق هر از گاهی به یاد معشوق می افتد
و محبوب را در ردیف دیگر امور روزمره خویش می بیند؟
این ننگ و عار نیست برای عاشقی که از معشوق بشنود که:
ما تو را از یاد نمی بریم و مراعات حق تو را فرو نمی گذاریم و ...
او ...
بی اشتیاق زیارت معشوق، سر کند و یاد او را فرو بگذارد؟
این اوج بی معرفتی محب نیست که بداند و بشنود که محبوب به شادمانی او شاد میشود، با اندوه او غمگین می گردد،
هرگاه دست به دعا بردارد محبوب آمین می گوید
و آن زمان که سکوت کند،
محبوب، برایش و به جایش دعا می کند
و او سر از پای نشناسد و قالب تهی نکند؟
آری بلای جانسوز عصر ما غیبت نیست، غفلت است.
او غایب نیست، پرده بر چشمهای گناه آلود ماست.
چه کسی صادقانه دست بر دعا برآورده است و مخلصانه امام خویش را طلب کرده است، ولی پاسخ نگرفته است؟
برخی امام را طلب می کنند و دیگران را هم.
با این شرایط چگونه می خواهند دستشان به دامان امام برسد؟
بعضی امام را طلب می کنند اما نه به خاطر امام؛
که برای وصول به حاجات خویش.
این سخن نه بدان معناست که در تلاطم مشکلات، به سراغ امام نباید رفت؛
سخن این است که شوق دیدار امام چیزی است و عریضه و عرض حاجات دنیوی چیزی دیگر.
هر کس به قدر جام معرفت خویش از لطف امام نوش می کند.
امام دست نیافتنی نیست، دستهای ما بسته است،
امام در پرده غیبت نیست، پرده بر چشمهای گناه آلود ماست؛
و آنچه ما را از زیارت امام محروم میکند،
غیبت امام نیست، غفلت ماست!
برگرفته از متن ادیبانه آقای سید مهدی شجاعی
