توفیق اجباری است که صبحگاهان هر پنجشنبه با دوستان همکار دعای عهد را زمزمه می کنیم. فقط هم ، زمزمه می کنیم. نمی دانم چقدر و به چه میزان معنای دعا در عمق جانمان فرو می نشیند. همه ی عبارات دعا زیبا و دلنشین جلوه می نماید، اما بعضی از اوقات وقتی خوب به برخی از عبارات دعا توجه میکنم برایم معنا و مفهومی جدید می یابد.

این بار نیز این عبارت از دعا مرا مجذوب خود نمود:

اَللّهُمَّ اجْعَلْنی مِنْ اَنْصارِهِ وَاَعْوانِهِ وَالذّابّینَ عَنْهُ وَالْمُسارِعینَ اِلَیْهِ فی‏ قَضآءِ حَوآئِجِهِ

خدایا مرا از یاوران و یاری گران و پشتیبان او قرار ده و در بر آوردن حوائج آن مولا شتابان نما

می دانم در پس هر دعایی تفکر و عزمی راسخ نهفته است. یاری گری امام زمانمانمان تنها به زمان ظهور منتهی نمی گردد که مولایمان در غربت غیبت نیازمند یاری بیشتری است.

اگر بر این اعتقاد و باور استوار باشیم؛ لحظه ای و کمتر از لحظه ای دست از یاری و پشتیبانی امام عصرمان نخواهیم کشید. شتاب زدگی در برآوردن حوائج امامِ رئوفِ زمانه ی ما، همان مداومت بر دعای بسیار برای تعجیل در ظهور است که خود آن بزرگوار فرمودند:

فَاَکثِرُو الدُّعا بِتُعجیِلِ الفَرَج فَاِنَّ ذلِکَ فَرَجَکُم