عزیزی از دوستان، پیامکی به مناسبت میلاد مولا برام فرستاد :

« یک عمر تو زخمهای ما رابستی

                                          هر روز کشیدی به سر ما دستی

شعبان که به نیمه می رسد آقاجان!

                                       ما تازه به یادمان می آید هستی؟! »

در خلوت دل به خودم گفتم : واقعا عجب آدمهای بی معرفتی هستیم که یک سال بی فکر و دغدغه ی مولامون طی میکنیم، اونوقت هفته های منتهی به نیمه شعبان، تازه به یادمون می افته که برای دلخوشی خودمون هم که شده یه چراغونی، یه آذین بندی، برپاکنیم.

به حکم ادب باید پیامک ایشان را جواب تبریک میدادم ولی از روی همون حس امید و انتظار اینطوری کلید ارسال را زدم:

یابن الحسن!

شهر را محض تسلای دل آذین بسته ایم

                                               روز برگشت تو، آغاز چراغانی ماست.