و در تقدیر ما اینگونه نگاشتند که در طول تاریخ زندگانی گهربار شما، محنت دوری و غیبتتان نصیب ما گردد؛ تا در غفلت و بی وفایی زمانه ی خود سر کنیم!
شاهد غربتتان در فضایی باشیم که صبح های جمعه اش ندبه برپاست...
صبحگاهان مدارسش دعای تعجیل در ظهور شما زمزمه می شود...
و سلام و صلوات و توسل بر شما طلیعه ی کلام مسوولینش ....
اما نمیدانم چرا بازهم از بر و بوم سرزمینمان بوی غربت شما بر مشام می رسد؟!