آقاجان!
میدانم این فضای مجازی هم، لطف و عنایت شماست تا روزی ، شاید هفته ای و شاید هم ماهی یکبار به ما یادآوری کند که چون شمایی داریم که در کشاکش سختیهای زندگی و ناملایمات این دنیا دستگیر و نجات بخش مان هستید.
در این هیاهوی بی عدالتی ها و غارتها، کشمکش قدرت ها و آماج دشنام ها، بحران های اقتصادی و آدم کشی، و حتا این ایام پر قیل و قال انتخابات، این فضای مجازی، موهبتی از جانب شماست که بی دغدغه، ساعتی با شما خلوت کنیم و سینه هامان را از عطر حضورتان آکنده سازیم.
مولای من!
سپاس این همه لطف و عنایت شما، باز هم نمک نشناسی ماست. شاید فضا معطر به نام شماست اما باز هم منیت ها در گوشه ای هر چند گذرا و کوتاه، خودنمایی میکند.
این وبلاگ من است به من سر بزنید؟!
این منیت روح آزار! هیچگاه و هیچ جا رهایمان نمی کند!
میخواهیم از شما بگوییم و از حریمتان مرزبانی کنیم اما...
ای پدر مهربان!
در تمام دوران غفلت بار زندگی، دستگیرمان بوده ای و حس استجابت دعاهای خیرخواهانه ی شما، قرین زندگی کم آشوبمان بوده است. امروز و در این لحظات ناب که فرصت گفتگو داده اید، از شما می خواهیم ما را به دعایی برای رهایی از تکبر و غرور و منیت یاری رسانید، هرچند که ما در امر دعا برای تعجیل در ظهورتان قصور نموده ایم.
